Nienke - Paraveterinair

Mijn naam is Nienke,

Bij ons thuis was het vroeger net een dierentuin omdat mijn vader bioloog was: we hadden katten, cavia’s, konijnen, vogels, vissen, gekko’s, slangen, schildpadden… In de huiskamer stond een kast met allerlei schedels, uilenballen en andere bijzonderheden.

De dierenliefde is er bij mij letterlijk met de paplepel ingegoten; mijn eerste herinneringen als kind heb ik aan onze twee asielkatten Dumpie en Poekie. Rond mijn puberteit moest ik afscheid van ze nemen, dat was heel verdrietig omdat we samen waren opgegroeid.  Ze zijn allebei rond de 18 jaar zijn geworden.

Als klein meisje bracht ik altijd alle dieren die hulp nodig hadden mee naar huis… Het was dus ook geen verrassing dat ik, zodra dat het kon,  vrijwilligerswerk ging doen bij de konijnenopvang en de vogelopvang.

Voor mijn verjaardag vroeg ik aan mijn opa nooit het geld dat de andere kleinkinderen wel kregen, maar wilde ik altijd opa’s waakhond te logeren, dus die kwam een keer per jaar een week bij mij. Mijn grootste droom was ooit een hond te hebben. Toen mijn opa overleed werd zijn bouvier Anouska mijn eerste hond. 

Na mijn eerste hond zijn er nog aardig wat hondjes gevolgd:  12 stuks maar liefst, waarvan er nu nog zeven in leven zijn. Allemaal afdankertjes of zwerfhondjes en op één na zijn ze allemaal bejaard.

Ik loop elke dag met een draagzak om mijn nek achter een hondenkar maar we maken nog steeds wandelingen van 1 tot 3 uur. 

Geen bos, heide of strand is veilig voor mijn bende van ellende.

Ik ben in het verleden doktersassistente en apothekersassistente geweest maar mijn hart lag altijd bij dieren. 

Uiteindelijk ben ik ruim 20 jaar geleden omgeschoold tot Paraveterinair dierenartsassistente en ik ben nog steeds blij met deze stap.

Ik heb bij de spoedkliniek achter de balie gezeten, op de afdeling dermatologie geassisteerd van het MCvD, op twee in vogels-en konijnen gespecialiseerde praktijken  gewerkt en bij de thuisdierendokter in Wormerveer. Daar was ik chauffeur en (operatie-)assistente. We deden operaties en consulten aan huis in een omgebouwde humane ambulance.

Ook heb ik een tijdje bij de vrijwillige brandweer gewerkt maar moest ik helaas stoppen omdat Juultje (mijn blinde hondje) mij zo verschrikkelijk miste als we aan het trainen waren, hij door kon doorgaan voor brandweersirene. 

Ik zit nu helemaal op mijn plek in Duivendrecht en heb nog nooit zo’n fijne werkplek gehad!